Περιεχόμενα:

Πρόλογος

Μια σύντομη ιστορία του Γερμανικού Μεσοπολέμου (1918-1933)

Σχολιασμός πάνω στις θέσεις «για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας»

Για τη Συντηρητική επανάσταση στη Βαϊμάρη και το  παράδοξο του Αντιδραστικού Μοντερνισμού

Εθνικοσοσιαλισμός και κριτική θεωρία

Ελλάς Αλεξάντερπλατς: Η ιστορία δεν επαναλαμβανεται, αλλα καλό είναι να τη ξέρουμε

Λίγα λόγια για τις ταινίες

Παράρτημα

Παραπομπές

Υστερόγραφο...Mια εισαγωγή στη μη-φασιστική ζωή

Απόσπασμα του προλόγου:

Η ιδέα για μια τέτοια μπροσούρα ξεκίνησε να σχηματοποιείται ήδη από το φθινόπωρο του προηγούμενου έτους. Η αφορμή ήταν οι φαινομενικές αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα σε δύο εποχές. Την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία και την σημερινή εποχή στην Ελλάδα. Φάνηκε πως ανάλογες «ανησυχίες» είχαν και διάφοροι άλλοι, φέροντες (κυρίαρχο) δημόσιο λόγο στην Ελλάδα 1 . Ο Σαμαράς απευθυνόμενος στην Κ.Ο της ΝΔ πριν λίγες μέρες δήλωνε ότι «τα κόμματα των άκρων εκτινάσσονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα.(…) Αυτό μοιάζει πολύ -το λέω να το ακούνε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι- με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Από την άλλη, στα μήντια, ρουφιάνοι όπως ο Παπαχελάς κινδυνολογούν αναφερόμενοι στο ενδεχόμενο «αν γίνουν εκλογές τώρα» να «προκύψει Βουλή Βαϊμάρης », ενώ άλλοι, όπως ο Καρακούσης εκφράζουν τη βεβαιότητα ότι «το σύνδρομο της Βαιμάρης απειλεί ευθέως την Ελλάδα». Η κατάχρηση του όρου «έκτακτη ανάγκη» στον δημόσιο λόγο παραπέμπει αυτόματα στη  περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης για αυτό «και πληθαίνουν οι αναφορές, άλλοτε στο «φασισμό της εποχής μας» (ακροαριστερός  βερμπαλισμός) και άλλοτε στη «δημοκρατία των άκρων» (αφελής ή κουτοπόνηρος  αντιολοκληρωτισμός)».

Στην πραγματικότητα η απειλή του ολοκληρωτισμού εκτοξεύεται προς γνώσιν και συμμόρφωση του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Η νομιμοποίηση αυτής της απειλής πηγάζει από έναν απλοϊκό ιστορικισμό. Ο κυρίαρχος λόγος μας κουνά το δάκτυλο: «Προσέχτε γιατί υπάρχουν και χειρότερα ενδεχόμενα, όπως έχει δείξει και η Ιστορία…». Στην πραγματικότητα είναι τουλάχιστον υποκριτικό να επικαλείται κανείς σήμερα την  δημοκρατία της Βαϊμάρης και την υπονόμευσή της από τα «άκρα», ενώ ταυτόχρονα υλοποιεί τη θεσμική εκτροπή «δη- μοκρατικών» λειτουργιών του πολιτεύματος προετοιμάζοντας παράλληλα εδώ και χρόνια το κατάλληλο έδαφος για την (απρόσμενη;) επανεμφάνιση του φασιστικού φαινομένου.  Οι στρατευμένοι διανοητές του φιλελευθερισμού και οι πολιτικοί διαχειριστές της «κρίσης» κατηγορώντας τα «ανορθολογικά» άκρα συλλήβδην, προετοιμάζουν το έδαφος για την επερχόμενη  ολοκλήρωση της δημοκρατίας.

[...]

αντιφασισμός, ιστορικά