Εδώ και χρόνια, με μπροστάρη τη σημαία της «ανάπτυξης», χωριά ερήμωσαν και πόλεις γέμισαν ασφυκτικά από ανθρώπους και τσιμέντο. Τεράστιες εκτάσεις δάσους, είτε καταστράφηκαν για να γίνουν γεωργικές μονοκαλλιέργειες, είτε κάηκαν μαζί με ζώα και ανθρώπους και πάνω στις στάχτες τους φύτρωσαν βίλες, εξοχικά, πολυτελείς οικισμοί και ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Γη και νερό μολύνθηκαν και μολύνονται από απόβλητα, φυτοφάρμακα και λιπάσματα. Η ατμόσφαιρα κατακλύζεται από αέριους ρύπους. Ποτάμια με γάργαρα νερά θάφτηκαν κάτω από πολύβουες λεωφόρους ή γέμισαν χρώμιο από τα λύματα βιομηχανιών. Παραλίες μετατράπηκαν σε τεράστιες δεξαμενές πετρελαίου. Πυρηνικά εργοστάσια τινάχτηκαν στον αέρα σκορπίζοντας ραδιενέργεια σε τεράστια έκταση. Άνθρωποι πέθαναν από καρκίνο, πνευμονοκονίαση και καρδιοπάθειες ζώντας κοντά ή δουλεύοντας σε εργοστάσια και ορυχεία...και όλα αυτά είναι μόνο κάποιες ελάχιστες πτυχές της όλης κατάστασης. Ο παραλογισμός αυτός, ή καλύτερα, η αντίληψη που τοποθετεί πάνω απ’ όλα το κέρδος (μικρό για τους μικρομεσαίους, μεγάλο για τους “μεγάλους”) έχει στιγματίσει τις εποχές που ζούμε αλλά και το μέλλον μας. Καθημερινά παρακολουθούμε να υποβαθμίζεται το φυσικό περιβάλλον για να μπορούν να βρίσκονται τα γρανάζια της οικονομίας σε διαρκή κίνηση, πάση θυσία.

τοπικές αντιστάσεις