Από τότε που ξεκίνησα να γράφω τα κουρέλια (το ’99), ήταν επιλογή μου τα κείμενα να είναι ευανάγνωστα και κατανοητά. Είναι μια προσπάθεια να περιγραφούν τα συναισθήματα και οι εικόνες που διακατέχουν ορισμένους από μας που έχουμε επιλέξει ένα είδος ανταγωνισμού μ’ αυτή την κοινωνία, που μας έμαθε να μισούμε και να αγαπούμε με το ίδιο πάθος.

Ένας απ’ τους σκοπούς του περιοδικού είναι, με την απλότητα και την ειλικρίνεια, να αποδείξει στους επιζώντες του κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται κάθε μέρα στις μητροπόλεις
του αφανισμού, ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι οι απανταχού κολασμένοι διψάνε για παρέα και εκδίκηση. Παρόλο που ο φόβος, η εκμετάλλευση και η παραπληροφόρηση είναι αυτά που
χαρακτηρίζουν τις μέρες μας, υπάρχει ακόμα ανάμεσά μας η επιθυμία και ο τρόπος να γενικεύουμε την αντίστασή μας ενάντια στο νεκρόφιλο κατεστημένο, που αποσκοπεί στην απομόνωση
και κατά συνέπεια στην αλλοτρίωση. Είναι δυνατό και όμορφο να ‘χεις φίλους και συντρόφους, με τους οποίους μπορείς να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου στις 3 η ώρα το πρωί, όταν οι υπεκφυγές και τα προσχήματα έχουν καταρρεύσει και το αλκοόλ έχει στερέψει.

Να μην αφήσουμε τα ψυχρά τείχη της άγνοιας, της αμνησίας και της αδιαφορίας να μας φυλακίσουν μέσα τους.

[από τον πρόλογο]